Hatırlıyorum, 2005 yazı biterken melankolik bir ninniydi dünya. Üzerime durmaksızın yağmur yağıyordu güya. Ben de müziğe sığınmış, onun beni sarıp sarmalamasına müsaade vermiştim; her başım sıkıştığında yaptığım üzere.
Eylül başında Rock’n Coke müzik şenliğinde The Cure konserine giderken yanıma kocaman, siyah bir şemsiye aldım. Bir Tim Burton şemsiyesi… Neden, bilmiyorum. Şemsiye taşımaktan nefret ederdim. Lakin sanırım yağmurdan da nefret ediyordum artık.
Ya da tahminen de yalnızca kendimi kalabalığın içinde inançta hissetmemi sağlayacak ve toplumsal fobilerimi yatıştıracak küçük de olsa bir dayanağa gereksinimim vardı, ne de olsa konseri tek başıma izleyecektim. Eh, gotik bir şemsiye de bana bu dayanağı sunabilir, hatta beni görünmez kılabilirdi.
The Cure’u sahnede göreceğim içinse çok heyecanlıydım. Onlarla büyümüştüm, vücut eğitimi derslerinde onların tişörtlerini giyip bir kenarda otururdum, odamı posterleriyle kaplamıştım, yani bu konseri hak etmiştim. Hatta bana o denli geliyordu ki, kimse benden daha çok hak etmiyordu bunu. Velhasıl, ben ve şemsiyem, hazırdık gece için.
Beni şenlik alanına babam bıraktı otomobille. Gri gökyüzünün altında uzun bir bekleyişten sonra Robert Smith’i gördüm sonunda. Konser başladı… Ve ben bir tıp trans halinde izlemeye koyuldum onları.
Bir orta Robert Smith’in gözlerinden yaşlar aktığını gördüm; hangi müzikti, unuttum… Ter de olabilirdi doğal ancak ben onun ağladığını sandım ve ben de onunla birlikte ağladım. O an için ortamızda telepatik bir bağ olduğuna inanmıştım. Çok gençtim, büyük hayallerim vardı, bir kedi biblosu kadar kırılgandım. Gotik-romantik bir aşktı benimkisi.
THE CURE’DAN YENİ ALBÜM HABERİ
The Cure geçtiğimiz günlerde, tam on altı yıl ortadan sonra, mevsimsel depresyonumuza depresyon katmak üzere bizlere ‘Alone’ isminde yeni bir müzik ve dahası, yeni bir albüm haberi verdiğinde (ve bu acayip olayla birlikte kaçınılmaz olarak Oasis bileşmesini bile ezip geçtiğinde) ister istemez bir sefer daha o konsere, o konserdeki ruh halime ışınlandım. Dünyanın melankolik bir ninni olduğu 2005 yazının son günlerine… Bütün paramı CD’lere yatırdığım o yıllara.
Bundan çok evvel, 1978 yılında ise İngiltere’nin Batı Sussex bölgesinde bütün harçlığını plaklara yatıran bir genç daha vardı. Robert Smith ismindeki bu genç 9 yaşında gitar dersleri almaya başlamış ve büyürken çeşitli rock kümelerinde çalmıştı. Sonrasında okul arkadaşlarıyla bir ortaya gelerek The Cure isminde bir küme kurmuştu.
Smith ince bir ruhtu, biraz karanlık ve çokça melankolikti. Sesi de tıpkı gitar çalışı üzere benzersizdi. Sabaha karşı yırtıcı otların üzerinde beliren elmas rengi çiy taneleri üzereydi. Tıpkı vakitte da tekinsiz bir yanı vardı bu sesin.
Başlarda ise sıradan bir görünüme sahipti. Renksiz giysiler ve kolay kolay unutulacak bir yüz… Lakin kısa müddet sonra görünüşünü büsbütün değiştirdi. Onun kendini bulma sürecinde bir dönüm noktası oldu bu. Smith, yeni manzarasına sonuna dek sadık kalacaktı.
SIĞINACAK BİR LİMAN
Grup üyeleri onun önderliğinde saçlarını saç spreyiyle kabartmaya, dudaklarına her yere bulaştırdıkları koyu renk bir ruj sürmeye, gözlerine sürme çekmeye başladılar. Ucuz çizgi romanları, kaygı sinemalarını seviyorlar; birçok farklı tanınan kültür eserinden besleniyorlardı. Bu biçimde, müzik tarihinin en hoş müziklerini yazdılar. Dahası, çok uzun yıllar boyunca birçok genç için sığınacak bir liman oldular.
O konsere giderken hiç makyaj yapmış mıydım, hatırlayamıyorum. Bazen Beyoğlu’na giderken gotik The Crow makyajımı yapardım ancak nadiren olurdu bu. Üç saatten uzun süren bu inanılmaz konserde nasıl göründüğüme dair tek hatırladığım ise yalnız olduğum, kot ceketimle biraz üşüdüğüm ve gri gökyüzünün altında şemsiyemi yere baston üzere bastırarak hiç kımıldamadan ayakta durduğum.
Derken Wish albümünün en sevdiğim müziklerinden biri olan ‘A Letter To Elise’i çalmaya başladılar. Birebir anda da yağmur çiselemeye başladı ve sanırım Robert Smith bir kere daha içini çekerek ağladı.
Ben o gece şemsiyemi hiç açmadım. Yağmur şiddetlenince kalabalık biraz dağılır üzere oldu ve ben etrafımdaki boş alanın içinde, kendimi dünyanın merkezinde hissederek, gözlerimi kapatıp kendimi müziğe ve yağmura bıraktım. Sihirli bir andı bu; yağmur, The Cure ve melankoli. Düşünüyorum da, o günden sonra dünya melankolik bir ninni olmayı bıraktı ve ben yağmuru daima çok sevdim.
Şimdi yapmak istediğim iki şey var: Birincisi, geçmişe dönüp o konserdeki genç kıza sarılmak ve ona her şeyin yoluna gireceğini söylemek. İkincisi ise köşeme çekilip yeni albümün ve tahminen de yeni bir konserin hayalini kurarken, ‘Alone’u baştan sonra tekrar ve tekrar dinlemek.